Δημοσιογράφος

Το επώνυμό του δεν θέλησα να το μάθω. «Ο κ. Κώστας στην Όστρια» δεν θα γίνει ποτέ «Κώστας» αλλά ούτε και χρειάζεται, για μένα τουλάχιστον, το επίθετο.

Είναι όπως και η Όστρια, η διαδρομή με τα πόδια από τα Βροχεία, σε αυτήν την ταβέρνα δίπλα στη θάλασσα. Χρόνια τώρα. Αν το καλοσκεφτώ, πάνω από 20. Η κόρη μου ήταν πολύ μικρή, τώρα συμπληρώνει τα 27. Σα να μεγάλωνε μόνο τα καλοκαίρια και η Όστρια να είναι μέρος αυτής της εξέλιξης. Έχει κάτι οικείο και θεραπευτικό το μέρος. Όπως όταν είσαι μικρός και έχεις ανάγκη τις φρεσκοκομμένες τηγανητές πατάτες. Όταν ενηλικιώνεσαι δεν χάνεται αυτή η εξάρτηση απλώς προστίθενται κι άλλες : τα σπιτικά ντολμαδάκια της κυρίας Βούλας (μητέρας του κ. Κώστα), η φάβα, η κολοκυθόπιτα. Σα να χτίζεται ένα σπίτι από γεύσεις, με τοίχους και πατώματα που σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής. Η Όστρια είναι πια, με τα χρόνια, σα τη γωνιά που θα τρέξεις για να κρυφτείς και να φανερωθείς όποτε εσύ θέλεις, πάντα ρυθμιστής και κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Η Όστρια είναι μέρος ενός τελετουργικού ζωής. Πάω τους αγαπημένους φίλους μου για πρώτη φορά, για να τους δείξω κάτι «δικό μου», αναλλοίωτο, συναντάω εκεί άλλους που γνωρίζω χρόνια, διαπιστώνω, όσο περνάει ο καιρός, ότι διασταυρώνομαι με ανθρώπους που δεν γνωρίζω αλλά θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί τους το ίδιο τραπέζι.

Μοιάζει κάπως με εμμονή. Στα 20λεπτά ποδαρόδρομο από το σπίτι μου στην Όστρια, έχω μόνο βεβαιότητες. Είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές – πρέπει να σκεφτώ επίμονα μερικές άλλες – που ο προορισμός δε θα με απογοητεύσει. Δεν είναι μόνο οι γεύσεις αλλά και οι σκέψεις. Σα μια γραμμή ζωής, ένα νήμα που πιάνεις από την αρχή – όποια αρχή θυμάσαι, οτιδήποτε νομίζεις ότι είναι αρχή – και πορεύεσαι αδιατάρακτα.

Θα είναι εκεί ο κ. Κώστας, ο ιδιοκτήτης, ο Χρήστος, ο Παναγιώτης, ο Βασίλης, για να σερβίρουν, πολύ νέοι και μεσήλικες θαμώνες, συνταξιούχοι από την Ελλάδα και την Ευρώπη με σταθερές συνήθειες, οικογένειες με παιδιά, παρέες 25άρηδων και βάλε. Βλέπω την κόρη μου σε διαδοχικές φάσεις ζωής, να μεγαλώνει και να ωριμάζει, τον παππού και τη γιαγιά που δεν είναι πια κοντά μας, το Γιάννη που λάτρευε τη φάβα, την Αλίσια και το Νίκο, με την αύρα ανθρώπων που θα ήθελες πάντα για συνδαιτυμόνες και συνομιλητές, τον Σταύρο που μοιράζεται μαζί μου την ίδια ήρεμη και σταθερή εξάρτηση.

Στην Όστρια είτε με στρωμένα πολυπληθή θορυβώδη Αναστάσιμα τραπέζια είτε με αποκαμωμένους καλοκαιρινούς επισκέπτες από τη ζέστη και την κόπωση της πόλης, η ανάγκη είναι ίδια. Νοτίζει όπως η όστρια, δεν παρασύρει σε αιφνίδιες ανατροπές, υπάρχει πάντα ένα τραπέζι να περιμένει ακόμη και όταν δεν έχεις φροντίσει από πριν να ειδοποιήσεις και ο κόσμος είναι ασφυκτικά πολύς.

Όμως, για εμάς τους παλαιότερους, το μέρος αυτό είναι μια στάση ζωής. Με το κυριολεκτικό και συμβολικό φορτίο της λέξης. Ζευγαρωμένοι και μόνοι, σε χαρές και σε λύπες, μετρώντας πότε απώλειες, πότε έρωτες, μετρώντας ποτήρια με τσίπουρο ή πόσα ντολμαδάκια αναλογούν στο καθένα μας, μετρώντας οτιδήποτε εκτός από τον χρόνο. Γιατί ο χρόνος στην Όστρια δεν απαιτεί, δεν πιέζει. Περιβάλλει και διαρκεί. Καθορίζει αλλά δεν στενεύει. Επεκτείνεται, είναι αδέσμευτα οικείος και δεσμευτικά συνεχής. Είναι «ο κ. Κώστας» χωρίς επίθετο.

Είναι το τηλεφώνημα από την οικογένεια ενός Βρετανού πελάτη που ερχόταν σταθερά επί χρόνια. Πέθανε φέτος, μεγάλος σε ηλικία. «Θα έρθουμε εκεί για να γιορτάσουμε τη ζωή του», ανακοίνωσαν οι κόρες του στον κ. Κώστα. Η επιθυμία, εδώ, διαχέεται όπως και η γιορτή.